Spaghetti carbonara wersja zachodnia

Auć….Miesiąc, dosłownie m-j-e-s-i-o-n-c minął od czasu, kiedy na blogu umieściłam ostatni wpis – tak miał zaczynać się post, który na blogu planowałam umieścić 2 tygodnie temu. A co za tym idzie, nie pisałam od półtora miesiąca.  Czy jest mi wstyd? No bardzo! Na samą myśl o tym robię się pąsowa, jak przedwojenna dziewica. W ramach kary zaczęłabym się samobiczować, ale umęczanie nie zgadza się z moim światopoglądem. Co więcej, zaczęłam nawet dostawać groźnie brzmiące informacje na Facebook’u: “Na Twoim fanpage Zielony Koperek jest 1381 osób, które od dłuższego czasu nie miały z Tobą kontaktu!”. No nie mam wyjścia, skoro już sam Mark Zuckenberg pogroził mi palcem, trzeba zabrać się do roboty. Zwłaszcza, jeśli nie chcę stracić statusu blogerki. Niniejszym obiecuję poprawę. Tak mi dopomóż spaghetti carbonara…ale o tym spaghetti to za chwilę. Co się wydarzyło przez ostatnich sześć tygodni? Mówiąc w skrócie – dużo. Zmieniłam czas z zimowego na letni, prawie przegapiłam datę badań samochodu, obejrzałam całe mnóstwo filmów klasy “C”, a Tunia nauczyła się komend “siad” i “leżeć”. Niestety nijak nie chce się nauczyć najbardziej istotnych poleceń, takich, jak: “nie liż dywanu” oraz “przestań odgryzać mi rękę”. Chętnie przyjmę wszelkie rady w tej materii. Jako, że rzadko pisałam, to nie miałam zbyt wielu okazji aby powiedzieć, że od grudnia mam psa. Oto on(a):